Şîanın kollarından. İmâm-ı Zeynel’âbidîn’in vefâtından sonra oğlu Zeyd’den ayrılarak, Eshâb-ı kirâm (Peygamber efendimizin arkadaşları) düşmanlığında taşkınlık gösteren, hazret-i Ebû Bekr ve hazret-i Ömer’in halîfeliklerini kabûl etmeyen kimselerin mensûb olduğu bozuk fırka. Terk edenler, ayrılanlar mânâsına râfızî denilmiştir.
Ümmetim arasında râfızî denilen kimseler meydana gelecektir. Bunlar İslâm dîninden ayrılacaklardır.(Hadîs-i şerîf-Mir’ât-ı Kâinât)
Râfızîler, Zeyd bin Zeynel’âbidîn Ali, “İmâmdır” dediler. Bunlar Zeyd’e, Ebû Bekr ile Ömer’e düşman ol dediler. O da büyük dedem olan Resûlullah’ın sallallahü aleyhi ve sellem sevdiği iyi kimselere düşmanlık edemem dedi. Bunun üzerine Zeyd’in yanından ayrıldılar. Râfızîler hazret-i Ali’yi seviyoruz; onu sevmek için, Eshâb-ı kirâmın hepsine veya birkaçına düşman olmak lâzımdır diyorlar. Bu bozuk düşünceleri onları doğru yoldan ayırdı.(Fîrûzâbâdî, Şehristânî)