İttifak etdi, bu sözde ümem,
kırmızı beyâzdı, Fahr-i âlem.

Mübârek yüzü, hâlis ak idi,
Gül gibi, kırmızımtırak idi.

İnci gibi, yüzündeki teri,
pek hoş eylerdi, güzel cevheri.

Terleyince, O menba’ı sürûr,
dalgalanırdı sanki, bahr-i nûr.

Görünürdü gözü, dâim sürmeli,
kalbleri çekerdi, güzel gözleri.

Akı, beyâz idi gâyetle,
medh eyledi Rabbi, âyetle.

Siyâhı ânın, değildi ufak,
bir idi ona, yakınla uzak.

Geniş, güzel ve latîfdi gözü,
nûr saçardı hep, mübârek yüzü.

Kuvve-i bâsıra-i Mustafavî,
gece gündüz gibi, olurdu kavî.

Bakmak arzû etseydi, bir yere,
cism-i pâki de dönerdi bile.

Başa tâbi’ ederdi cesedi,
bunu terk etmemişdi ebedî.

Hem, cism idi, Resûl-i ekrem,
yaraşır, rûh-i mücessem desem.

Güzel, hem sevimli idi Resûl,
Hakka çok, sevgili idi Resûl.

Mâlikle Ebû Hâle, söyledi,
hilâl gibi, açık kaşlı idi.

İki kaşı arası, her zemân
gümüş gibi görünürdü, ayân.

Mübârek yüzü, az yuvarlakdı,
derisi, berrak, hem de parlakdı.

Siyâh kaşları mihrâbı,
ânın, kıblesi idi, bütün cihânın.