İncîlde geçen (Baba) kelimelerini, yanlış anlıyanlar olduğu gibi, (Oğul) kelimelerini de yanlış anlıyanlar olmuşdur. Nitekim Luka İncîlinin üçüncü bâbının yirmiüçüncü âyeti ve devâmında, Îsâ aleyhisselâmın (hâşâ) nesebi, babaları zikr edilirken, Mesîh Yûsüfün oğlu denir ve Yûsüfün babaları zikr edilir ve nihâyet Şit oğlu ve Şit Âdem oğlu, Âdem de Allah oğlu demekdedir. Âdem aleyhisselâm, hakîkî ma’nâ üzere Allahü teâlânın oğlu değildir. Luka, Âdem aleyhisselâm, anasız ve babasız yaratıldığı için, Onu Allahü teâlâya, Îsâ aleyhisselâm da, yalnız babasız tevellüd etdiği için, onu da, Yûsüf-ü Neccâra nisbet etmişdir. [Hıristiyanlar, Îsâ aleyhisselâmı, Allahın rûhu ile nefh olunmuş [üfürülmüş] olarak doğduğu için, ilâh, rab kabûl ediyorlar. Böyle olduğu hâlde, Yûsüf-ü Neccârı da kendisine baba olarak nisbet ediyorlar. Îsâ aleyhisselâm, sâdece babasız doğdu. Hâlbuki, Âdem aleyhisselâm hem annesiz, hem de babasız yaratıldı. Buna göre, hıristiyanların Âdem aleyhisselâmı, Îsâ aleyhisselâmdan dahâ büyük bir ilâh kabûl etmeleri lâzım gelir. Hıristiyanlardan Âdem aleyhisselâma ilâh diyen hiç çıkmamışdır.]
(Oğul) ta’bîri, (Kitâb-ı mukaddes)in ahd-i atîk kısmında da vardır. Meselâ, sifr-i hurûcün [çıkışın] dördüncü bâbının yirmiikinci ve yirmiüçüncü âyetlerinde, (Rab şöyle diyor: İsrâîl [Ya’kûb aleyhisselâm] benim ilk oğlumdur. Oğlumu bırak ki, bana ibâdet etsin) demekdedir.
Kitâb-ı Ermiyânın (Yeremyâ) otuzbirinci bâbının dokuzuncu âyetinde, (Ben İsrâîlin babasıyım ve Efrâyim benim ilk oğlumdur) demekdedir. [Eğer buralarda oğul kelimesi, ülûhiyyeti îcâb etdirseydi, İsrâîl ve Efrâyim, Îsâ aleyhisselâmdan çok önce ilah olurlardı. Ayrıca bunlar için, ilk evlâd, (İbn-ül-ekber) ta’bîri kullanılmışdır ki, sonra gelen evlâddan dahâ önce, ilahlık mertebesine yükselmeleri îcâb ederdi.]
Sifr-i Samuel-i Sânînin [II. Samuelin) yedinci bâbının ondördüncü âyetinde, Dâvüd aleyhisselâm için, (Ben ona baba olacağım ve o bana oğul olacakdır) demekdedir.
Kitâb-ı İstisnânın [Tesniyyenin] ondördüncü bâbının ilk âyeti, (Siz Allahınız olan Rabbin oğullarısınız) ve otuzikinci bâbın ondokuzuncu âyeti, (Ve Rab gördü ve onlardan ikrâh etdi. Çünki oğulları ile kızları onu öfkelendirdiler) ve Kitâb-ı Eş’iyânın [İşâyânın] birinci bâbının ikinci âyeti, (Ey gökler, dinleyin ve ey yer, kulak verin! Çünki Rab söyledi: Oğullar besledim ve büyütdüm ve bana âsî oldular) ve otuzuncu bâbın ilk âyeti, (Âsî oğulların vay başına!) ve altmış dördüncü bâbının yedinci âyeti, (Ve şimdi yâ Rab! Sen Babamızsın.