Nâra atdı, vurdu ağzından onu,
Cânı gitdi, tamuya düşdü teni.

Durdu Dırâr yine cevlân eyledi,
Er diledi, döndü devrân eyledi.

Dâvüd-ı Şa’yâ kalkdı negahân,
Depdi atın girdi meydâna hemân.

Zırhlı Dâvüd ileri yaşında hod,
Kılıcı elinde sanki yanar od [ateş].

Nâra atdı, heybet idüb haykırır,
Girdi meydân içine cevelân urur.

Bildi Dırâr, tanıdı onu hemân,
Hamle kıldı, vermedi bir dem emân.

Nîzesi [mızrağı] göğsüne idi yakîn,
Çaldı kılınç ile onu ol la’în.

Bâkisin Dırâr bırakdı, hemîn,
Kılıncına yapışınca ol la’în.

Urdu tiz destlik edip, bir darb ona,
İki pâre kıldı kaldılar dona.

Düşdü Dırâr, orada oldu şehîd,
Nâra atdı, mağrûr oldu ol pelîd.

Oldu Dırâr için cümle mü’minler melûl,
Gürbüz idi, hem melûl oldu Resûl.

Çıkdı islâm askerinden bir civân,
Mürre tebnî Dârî adlı pehlivân.

Ol la’în onu dahî kıldı şehîd,
Katî mağrûr oldu, o mel’ûn pelîd.

Kimse girmedi dahî meydâna,
Askerin depdi hemen sağ yanına.

Döndü ondan, sol yana depdi la’în,
Çıkdı ândan kalbe değdi [merkeze geldi] ol la’în.

Birbirine vurdu şöyle leşkeri [askeri],
Oka tutdular, hemen döndü geri.

Durdu meydân içre cevlân eyledi,
Yâ Muhammed, nerde Senin askerin dedi.

Var ise bir pehlivân gelsin bugün,
Pehlivân kimdir, bu halk görsün bu gün.

Dedi, Hâzin oğlu Sa’di pes hemân,
Hoş mübâriz pehlivân idi civân.

Hamle kıldı dahî vermedi emân,
Kâfir ile cenge durdu bir zemân.