Evliyânın büyüklerinden Ebü’l-Hasen Şâzilî hazretlerinin tasavvuftaki yolu.
Ebü’l-Hasen-i Şâzilî 1196 (H. 592)’de Tunus’ta Şâzile kasabasında doğdu. Silsilesi, bağlı olduğu tasavvuf kolu Sırrî-i Sekatî’den gelmekte ve bu yoldan Seyyid Ahmed Rıfâî hazretlerine bağlanmaktadır. İskenderiyye’de Şâziliyye yolunu kurdu. Şâziliyye yolunun kurucusu olan Ebü’l-Hasen-i Şâzilî hazretleri; “Her istediğim zaman Resûlullah’ı sallallahü aleyhi ve sellem baş gözümle göremezsem kendimi onun ümmeti saymam” buyurdu. (Hüseyn Vassâf)
Zikr-i cehrî (açıktan zikr) hazret-i Ali’den on iki imâm vâsıtasıyla gelmiştir. Bunların sekizincisi olan İmâm-ı Ali Rızâ’danMa’rûf-i Kerhî almış ve Cüneyd-i Bağdâdî’nin çeşitli halîfelerinin silsilelerinde bulunan meşhûr mürşidlerin adı verilerek kollara ayrılmıştır. Böylece Ebû Bekr-i Şiblî yolundan Kâdiriyye ile Şâziliyye, Sâdiyye ve Rıfâiyye meydana geldi. (Abdullah-ı Dehlevî)
Şâziliyye yolunun esâsı beş şeydir: Birincisi; gizli ve âşikâr her hâlükârda Allahü teâlâdan korku hâlinde olmak. İkincisi; her hâl ve işinde ve ibâdetindePeygamber efendimizin sallallahü aleyhi ve sellem ve Eshâbı’nın (Peygamberimizin arkadaşlarının) gösterdiği doğru yola uyup, bid’atlerden, sapıklıklardan sakınmak. Üçüncüsü; bollukta ve darlıkta insanlardan bir şey beklememek. Dördüncüsü; aza ve çoğa râzı olmak. Beşincisi; sevinçli ve kederli günlerde cenâb-ı Hakk’a sığınmak. (Seyyid Ahmed-i Zerrûk)