(Hüsniyye) kitâbının böyle bozuk yazılarına (Eshâb-ı Kirâm) kitâbımızın 83.cü ve sonraki sahîfelerinde uzun cevâblar vardır.

Kurban bayramını ve onun hutbesini, Resûlullah emretdiği için yapıyoruz. Hutbeyi sessiz dinlemek lâzımdır. Burada kimse bağırmaz ve döğünmez. İslâmiyyetde, musîbetler için bağırmak, döğünmek, mâtem tutmak, Allahü teâlânın kazâ ve kaderine karşı gelmek demekdir. Evet, sevdiği için ağlamak câizdir. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” kıymetli zevcesi Hadîcet-ül kübrâ “radıyallahü anhâ” ve çok sevdiği ciğerpâresi oğlu İbrâhîm vefât edince ve her zemân medh etdiği amcası Hamzayı “radıyallahü anh” Uhud gazâsında şehîd olmuş görünce, pekçok üzüldü, içi yandı. Eshâbının önünde çok ağladı. Fekat, hiç döğünmedi. Hiçbir zemân, mâtem tutmadı. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” zemânında, Muharremin onuncu gününe önem verilir, oruç tutulur, fazla ibâdet yapılırdı. Fekat, o gün ve başka gün, dahâ büyük acılar çekdiği hâlde, mâtem tutulmazdı. Mâtem, hıristiyanlıkda olur. Kâfirler yapar. Ehl-i sünnet, İsmâ’îl “aleyhisselâm” için de, Hasen, Hüseyn efendilerimiz için de, senede bir kerre değil, her zemân üzülür, ağlar. Her Cum’a hutbede Hasen, Hüseyn “radıyallahü anhümâ” okununca, Ehl-i sünnetin ciğerleri yanmakda, gözleri kan ağlamakdadır. Fekat, Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” mâtem tutmağı yasak etdiği için, hiçbir zemân mâtem tutmazlar, taşkınlık yapmazlar.

Ehl-i sünnete, Ehl-i beytin düşmanıdır diyenlerin dili kurumalıdır. Ehl-i sünnet âlimlerinden, Ferîdeddîn-i Attâr “rahime-hullahü teâlâ”, (Tezkiretül-evliyâ) kitâbında, imâm-ı Ca’fer Sâdıkı “radıyallahü teâlâ anh” şöyle anlatıyor:

İmâm-ı Ca’fer Sâdık, millet-i islâmın sultânı, nübüvvet senedinin burhânı idi. Her işi sâdık, her bilgide âlim idi. Evliyânın kalblerinin meyvası, Seyyid-i enbiyânın ciğerkûşesi idi. İmâm-ı Alînin “radıyallahü anh” nâkıdi, Resûl aleyhisselâmın vârisi idi. Ârif-i âşık imâm-ı Ca’fer Sâdık, Ehl-i beytden idi. Ehl-i beytin hepsi birdir. Birinin sözü, hepsinin sözü demekdir. Onun yolu, oniki imâmın “radıyallahü anhüm” yolu demekdir. Benim dilim ve kalemim onu medh edemez. Çünki, her ilmde ve işâretlerde üstâd idi. Bütün evliyânın reîsi idi. Hepsi ona güvenmişdir. Başka din sâhibleri de ona koşar. Ehl-i islâm, ona uyar idi. Zevk sâhibleri, onun peşinde, âşıklar onun yolunda idi. Âbidlerin mukaddemi, zâhidlerin mükerremi idi. Hakîkatleri yazan odur. Kur’ân-ı kerîmin sırlarını çözen odur. Ehl-i sünnet ve cemâ’at için, Ehl-i beyti “radıyallahü teâlâ anhüm ecma’în” sevmezler diyen ba’zı kimseler var. Bu câhillere şaşarım. Çünki, Ehl-i sünnet demek, Ehl-i beyt demekdir.