Bunun için doğru îmân etmemiz ve islâmiyyete uymamız lâzımdır. Kalb gözü açılarak, cinleri, perileri, melekleri, rûhları görmeği, onlarla konuşup, gaybları öğrenmeği, hâtırınıza bile getirmeyiniz! Allahü teâlânın varlığını, birliğini, kudretinin sonsuzluğunu, böyle haberlerden değil, fen ve tıb bilgilerinden öğreniniz. Bu bilgilerin yeri, insânın dimâgıdır. Dimâgın fen, tıb bilgileri ile ve harb vâsıtalarını hâzırlamak ile ve ticâret, zirâat bilgileri ile meşgûl olması, kalbin fânî olmasına, dünyâ işlerini hâtırlamamasına zarar vermez. Dimâg, dünyâ bilgilerine çalışırken, kalb, Allahü teâlâyı bir ân unutmaz. Hem de, bu işlerde çalışmağı ve düşmanda bulunan harb vâsıtalarını sulh zemânında hâzırlamağı, islâmiyyet emr etmekdedir. İslâmiyyetin bu emrini de yapmak, kalbin temizliğini, fenâsını artdırır. Râfızîlerle vehhâbîler ve bunları besleyen hıristiyânlar ile yehûdîler, bu yazdıklarımızı anlamazlar. Bunlar, dimâgları ile de, kalbleri ile de, dünyâ çıkarları ve nefslerinin arzû ve zevkleri düşüncesindedirler. Dördü de, Ehl-i sünnete düşmanlıkda müşterek çalışmakdadır. Bu alçak saldırılarını, ingilizler idâre etmekdedir.]

BİRİNCİ CİLD, 228.ci MEKTÛB

Zemânımız, Resûlullahın “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” nûrlu zemânından çok uzak olduğu için ve kıyâmet vakti yaklaşdığı için, küfr ve bid’atler her tarafa yayıldı. Bunların zulmeti âlemi kapladı. Resûlullahın sünneti [yolu, ya’nî islâmiyyetin emrleri ve yasakları] unutuldu. İslâmiyyetin nûrları kalmadı. İslâmiyyeti meydâna çıkarmak, din bilgilerini yaymak için çok çalışınız! Allahü teâlânın rızâsını kazanmağa sebeb olan şeylerin başında, bu çalışmak bulunmakdadır. Resûlullahın şefâ’atine kavuşduracak, en fâideli şey, bu çalışmakdır. Hadîs-i şerîfde buyuruldu ki, (Unutulmuş bir sünnetimi meydâna çıkarana, yüz şehîd sevâbı verilecekdir). [Burada sünnet demek, islâmiyyetin bir hükmü demekdir.] Bir sünneti meydâna çıkarmak için, bunu evvelâ kendinin yapması lâzımdır. Sonra, bunu neşr etmek, başkalarının da yapmaları için çalışmakdır.

Son nefesinizin nasıl olacağını çok düşündüğünüzü yazıyorsunuz. Bu üzüntüden kurtulan kimse yokdur. Allahü teâlânın rızâsına kavuşduğumu zan etmiyorum diyorsunuz. Bu zandan kurtulmak, vahy geldiği zemânda idi. Sonraki zemânlarda, ancak bunun alâmetleri ve müjdeleri vardır. Kat’î bilinemediği için, üzüntüsünden kurtulmak mümkin değildir. İbâdetlerimin ve tâatlarımın kabûl olacaklarını ümmîd etmiyorum. Bu sebebden, ibâdet yapmakda, ba’zan gevşek davranıyorum diyorsunuz. İbâdet yapmamız emr olundu. İbâdet yapmak, birinci vazîfemizdir. Kabûl olacağını bilsek de, bilmesek de, ibâdet yapmamız ve yaparken hâsıl olan kusûrumuz için, istigfâr etmemiz, kabûl olması için, yalvarmamız lâzımdır.