Karşılarındakiler, ictihâdda hatâ etmişlerdi. Fekat, ictihâdda yanılma olduğu için, kötülenemez ve ayblanamaz. Yanılanlar, bir sevâb almışdır. Doğruyu bulanlar ise, on sevâb almışdır. İmâm-ı Şâfi’î “rahmetullahi aleyh” (Allahü teâlâ, o kanlara, ellerimizi bulaşdırmakdan koruduğu gibi, biz de, dillerimizi bulaşdırmakdan koruyalım) buyurdu. Bu kıymetli söz, hatâ bile demenin doğru olmadığını ve yapılmış olanları da iyilikle anmamız lâzım geldiğini gösteriyor. Demek ki, Mu’âviyeyi “radıyallahü anh” sevmiyen, Ona la’net eden bir kimse, bütün Eshâbı iyi bilse de, Ehl-i sünnet ve cemâ’atden olmaz. Bunu, şî’îler de sevmez. Çünki, üç halîfeyi seveni sevmiyorlar. Bunun için, bu kimse, ne Ehl-i sünnetdendir, ne de şî’îdir. Üçüncü bir yol tutmuş oluyor.

Eshâb-ı kirâm arasında hâsıl olan ayrılıklar için Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiklerinde bir şübheniz kalırsa, güvenilen ve herşeyi ayrı ayrı îzâh eden i’tikâd kitâblarını okumalısınız. Sonradan söylenilen, birbirini tutmaz, çürük sözlere inanmamalıdır. Otuzaltıncı mektûbun tercemesi temâm oldu.

Bu yazımızı, güzel sözlerle bitirmek için, Ehl-i beytin “radıyallahü anhüm” şanlı işlerini, medhlerini, üstünlüklerini yazıyoruz:

Ahzâb sûresi, otuzüçüncü âyetinde meâlen, (Ey Habîbimin Ehl-i beyti! Allahü teâlâ, sizin günâhsız olmanızı istiyor) buyuruldu. Müfessirlerden çoğu, bu âyet-i kerîme, Alî, Fâtıma, Hasen ve Hüseyn “radıyallahü teâlâ anhüm” için geldi, dedi. Âişe “radıyallahü anhâ” da, böyle olduğunu bildirdi. Zevceleri “radıyallahü anhünne” için geldi diyenler de vardır. Çünki, bundan sonraki âyet-i kerîme açıkca zevcelere hitâb etmekdedir. Ahmed bin Hanbelin [164-241 [m. 855] Bağdâdda], Müsned adındaki kitâbında Ebû Sa’îd-i Hudrî [Uhud gazâsında onüç yaşında idi. 64 de vefât etdi. İstanbulda, Ayvansarayda, Kariye Câmi’i bağçesinde denilmekdedir] diyor ki, bu âyet-i kerîme, Resûlullah, Alî, Fâtıma, Hasen ve Hüseyn için geldi. Bu beşine (Ehl-i abâ) ya’nî hırka ile örtülü denir. Ahmed bin Muhammed Sa’lebîye göre [427 [m. 1036] Nişâpurda] bu âyet-i kerîmedeki (Ehl-i beyt), Hâşimoğulları demekdir. Âyet-i kerîmedeki (rics), günâh yapmak ve îmân edilecek şeylerde şübhe etmek demekdir. O hâlde bunlar, Cehenneme girmez. Sa’d ibni Ebî Vakkâs “radıyallahü anh” [Aşere-i mübeşşeredendir, onyedi yaşında, yedinci olarak islâma geldi. Bütün gazâlarda bulundu. İlk ok atandır. Çok nişancı idi.