unları toplatıp, nehre atdırdım. Böyle yehûdî bozuk kitâblarının yazılmasını, yayılmasını önledim). Önlemeğe çok uğraşıldığı hâlde, ortalığı karışdırmakdan, insanları bozmakdan geri kalmadılar. Bugüne kadar, bu yolda mal ve can fedâ etmekden çekinmediler.

[Müslimân ismi taşıyan islâm düşmanlarına (Zındık) denir. Zındıkların, binbir yalan ile yazdıkları ve herkesi aldatmak için, her yere yaydıkları zararlı kitâblarından biri ve belki en kötüsü (Hüsniyye) adındaki bir risâledir. Mürtedâ isminde bir yehûdî, şî’î din adamı şekline girerek, bu kitâbı arabî olarak yazmış, 436 [m. 1044] da ölmüşdür. İbrâhîm Esterâbâdî isminde bir hurûfî arabîden fârisîye terceme etmiş, 958 [m. 1551] de ölmüşdür. Sonra türkçeye çevrilmiş olup, İstanbulda ve Anadolunun hemen her yerinde el altından, gizlice yayılmakdadır. Taş basması ele geçirilip, göz gezdirildikde, içinde doğru bir yazı görülmedi. İmkân ve ihtimâli olmıyan vehm ve hayâl ile uydurulmuş aslsız astarsız düzme bir risâle olduğu anlaşıldı. Îrânda, hurûfî babalarının elinde dolaşan bu uydurma kitâbın 1958 de İstanbulda türkçe basdırılarak, açıkça satılmakda ve okuyan ba’zı zevallıları zehrlemekde, doğru yoldan kaydırmakda olduğu hayret ile görülmekdedir. Çok şükr ki, asîl ve temiz halkımızın bu uydurma yehûdî kitâbını almadığını, satılmadığını anlamış bulunuyoruz.

Ehl-i sünnet ve cemâ’atdan olan temiz müslimânların ve azıcık aklı ve ilmi olanların, böyle yazılara aldanmıyacağı meydânda ise de, bozuk şeylerin doğru, iyi maskesi altına bürünmeleri, yaldızlı, süslü yazılarla örtülmeleri, okuyanları her zemân, şaşırtabilir. Bu kitâbın baş tarafı da hîle ile, yaldızlı yazılarla donatılmışdır.]

Ehl-i sünnete göre, Ehl-i beyt-i Nebevîyi, ya’nî hazret-i Alîyi ve Onun evlâdını “radıyallahü anhüm ecma’în” çok sevmek lâzımdır. Bunları sevmek, son nefesde îmân ile gitmeğe sebeb olur. Ehl-i sünnet âlimlerinin kitâbları, bunların sevgisini öven yazılarla doludur. Hüsniyye kitâbını yazan Mürtezâ ismindeki Acem yehûdîsi de, bunu bildiği için, bir kurnazlık yaparak, kitâbının başına, Ehl-i beytin sevgisini, onları çok sevdiğini yazmış. Câhil halk, bu yaldızlı yazıları okuyunca, müslimânlık demek, Ehl-i beyti sevmek demek imiş. Bu ise, elbet güzel bir şeydir, diyerek, kitâbın hepsini doğru sanır. Kitâbın, Eshâb-ı kirâmı “radıyallahü teâlâ anhüm ecma’în” ve Ehl-i sünnet âlimlerini kötülemesini, bu din ulularına dil uzatılmasını da doğru sanarak, doğru yoldan kayar.