Bu kitâbda üç risâle vardır.
Birincisi, (El-hakâik-ul-islâmiyye ve firreddi alel-mezâ’im-il-vehhâbiyye) olup, bunu Afrikada Mali Cumhûriyetinin Koutiala şehrindeki (Medrese-tül-irfân) müdürü Mâlik Beh bin Dâvud 1403 (m.1983) senesinde yazmışdır. Bu kitâbında, müslimânlar târih boyunca çeşidli fırkalara ayrılmışlar ise de, hepsinin birbirlerine müslimân dediklerini, ancak ikiyüz sene önce ortaya çıkan vehhâbîlerin, kendilerine uymıyan bütün müslimânlara kâfir, müşrik dediklerini bildirmekde, böyle taşkınlık, bölücülük yapmamaları için, onlara nasîhat vermekdedir. Dînimizin birleşmeği, yardımlaşmağı emr etdiğini, âyt-i kerîmeler ve hadîs-i şerîflerle isbât etmekdedir.
İkinci risâle, Tunus hükûmetinin vehhâbîlere karşı neşr etdiği yazılardır.
Üçüncü risâle, Afrikanın garbındaki GHANA devletinin âlimlerinden Ahmed Bâbenin vehhâbîlere verdiği cevâblardır.