Kendilerine zekât verilen sınıflardan biri; cihâd ve hac yolunda muhtâc kalanlar.
Zekât, sekiz sınıf kimseden yedisine verilir: 1) Nafakasından fazla, fakat nisâb miktârından az malı olan fakîre, 2) Bir günlük nafakasından fazla bir şeyi olmayan miskine, 3) Âmile (zekât me’muruna), 4) Efendisinden kendisini satın alıp, borcunu ödeyince âzâd olacak olan mukâteb köleye, 5) Munkatı’a, 6) Medyûn’a (borçlu olup, ödeyemeyen müslümanlara), 7) İbn-üs-sebîl’e, memleketinde zengin ise de bulunduğu yerde yanında mal kalmamış olan kimseye, 8) Müellefe-i kulûba (şerlerinden, kötülüklerinden sakınılmak istenilen kâfirler veya îmânları zayıf kalbleri İslâm’a ısındırılmak istenenler). Hazret-i Ebû Bekr zamânında Müellefe-i kulûb’a zekât vermeye lüzûm kalmadı. (Bkz.Müellefe-i Kulûb) (İbn-i Âbidîn)