Bildiklerimi anlatdım. Abdülmelik bin Mervân dedi ki: Zeynel’âbidîn Alî bin Hüseyni buraya yanıma getirdiler. Bana, benimle senin aranda ne olmuşdur, dedi. Ben yanımda ikâmet et dedim. Burada ikâmet etmem, dedi ve çıkıp gitdi. Onun korkusundan ve heybetinden birşey söyliyemedim.

Zührî “rahmetullahi aleyh” ondan bahsederken ağlardı ve o Zeynel’âbidîndir, derdi.

• İ’timâd edilir kimselerden bir zât şöyle anlatmışdır: Bir gün Zeynel’âbidîn Alî bin Hüseynin “radıyallahü anhümâ” evine gitdim. Kapısına varınca, seslenip çağırayım diye durdum. Dışarı çıkdı. Selâm verdim, selâmımı aldı. Bir dıvârın dibine gitdik. Bana bu dıvârı görüyor musun dedi. Evet görüyorum deyince, şöyle anlatdı: Bir gün bu dıvârın dibinde yaslanmış oturuyordum. Karşıma güzel yüzlü ve güzel elbiseli biri geldi. Bana bakdı ve ey Alî bin Hüseyn, seni üzüntülü görüyorum. Eğer üzüntün dünyâ için ise, rızk hâzırdır. İyi kötü herkes rızkını yiyecekdir, dedi. Hâyır, dünyâ için üzülmüyorum. Dünyâ söylediğin gibidir, dedim. Eğer üzüntün âhıret için ise, o da hakîkî bir va’ddır ve Allahü teâlâ orada hükmedecekdir, dedi. Üzüntüm âhıret için de değildir. Âhıret de söylediğin gibidir, dedim. O hâlde ne için üzülüyorsun, dedi. Zübeyrin oğlunun fitnesinden korkuyorum, dedim. Ey Alî, hiçbir kimseyi gördün mü ki, o Allahü teâlâdan korkdu da, Allahü teâlâ onun işine kifâyet etmedi, dedi. Hâyır dedim. Sonra o zât gözden kayboldu. Bana o zâtın Hızır aleyhisselâm olduğunu ve doğru söylediğini bildirdiler.

• Yukardaki hâdiseyi bildiren zât, yine şöyle anlatmışdır: Bir gün Zeynel’âbidînin “radıyallahü anh” yanına gitmişdim. Bir gurub serçe kuşu gelip etrâfımıza kondular ve kalkdılar. Bana bu serçeciklerin ne söylediklerini biliyor musun, dedi. Hâyır bilmiyorum, dedim. Rızklarını veren Allahü teâlâdan, bugünkü rızklarını istiyorlar, buyurdu.

• Bir gece Bakî’ kabristânı tarafından, “Ey dünyâya kıymet vermeyip, âhırete rağbet edenler” diye bir ses duyuldu.