• İmâm-ı Zeynel’âbidîn “radıyallahü anh” vefât edeceği gece, oğlu Muhammed Bâkırdan “radıyallahü anh” abdest almak için su istedi. Suyu getirdiler. Bu suyun içinde hayvân ölmüşdür, dedi. Mum ışığında dikkatle bakdılar. Suyun içinde bir fâre ölüsü vardı. Tekrâr su getirdiler. Abdest aldı ve artık vefâtım yakındır buyurarak, vasıyyetini yapdı.

• İmâm-ı Zeynel’âbidînin “radıyallahü anh” bir devesi vardı. Ona binip Mekkeye gitdi. Vurmağa hiç lüzûm kalmadığı için, kamçısı palanda asılı dururdu. Medîneye döndükden sonra, İmâm-ı Zeynel’âbidîn vefât etdi. O devesi kabrine gelerek göğsünü kabrin üzerine koyup inledi. İmâm-ı Muhammed Bâkır “radıyallahü anh” deveye, Allahü teâlâ sana bereketler versin, kalk, dedi. Deve kalkmadı. Bunun üzerine, kalkması için uğraşmayın, deve burada ölecek buyurdu. Üç gün sonra deve orada öldü.

• Hazret-i Hüseyn “radıyallahü anh” şehîd edildikden sonra, Muhammed bin Hanefiyye “radıyallahü anh”, İmâm-ı Zeynel’âbidînin “radıyallahü anh” yanına gelip, ben senin amcanım, yaşım senden büyükdür. İmâmete senden dahâ çok lâyıkım. Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” silâhını bana ver, dedi. İmâm-ı Zeynel’âbidîn “radıyallahü anh”, amcacığım, Allahü teâlâdan kork, hakkın olmayan bir şeyi isteme, dedi. Isrâr edince de, bir hâkime gidelim, dedi. Muhammed bin Hanefiyye “radıyallahü anh” o hâkim kimdir diye sordu. Hacer-ül-esveddir, dedi. Berâberce Hacer-ül-esvedin yanına gitdiler. Ey amca, imâmete kimin lâyık olduğunu sor, dedi. Muhammed bin Hanefiyye “radıyallahü anh” sordu. Hiç cevâb gelmedi. İmâm-ı Zeynel’âbidîn “radıyallahü anh” ellerini kaldırıp, Hacer-ül-esvedi dile getirmesi için Allahü teâlâya düâ etdi. Sonra Hacer-ül-esvede hitâb ederek, hazret-i Hüseynden “radıyallahü anh” sonra imâmete kimin lâyık olduğunu söyle dedi. Hacer-ül-esved dile gelip, açık bir ifâde ile, hazret-i Hüseynden “radıyallahü anh” sonra imâmet Zeynel’âbidînin hakkıdır, dedi.